شهید روبرت اودیسیان متولد اردیبهشت ۱۳۴۵ و اصالتا اهل گنبدکاووس و فرزند اول خانواده اش بود.

روبرت یک سال ازعمر خود را در جنگ تحمیلی گذراند و در ۲۱ بهمن ماه ۶۴ در منطقه گیلان غرب بر اثر اصابت ترکش از ناحیه های گردن، کمر، شانه، پای چپ و کتف زخمی و بر اثر موج انفجار شنوایی گوش چپ خود را از دست داد همچنین چشم چپش بر اثر آسیب ترکش نابینا شد.

اودیسان پس از مجروحیت و بازگشت از جبهه تا هنگام شهادت با مادرش زندگی می کرد.

مارتان درگالستانیان مادر شهید روبرت اودیسیان در خصوص اطلاع یافتن از نحوه جانبازی فرزندش می گوید: آن زمان در گنبدکاووس بودم کسی نمی دانست ما کجا هستیم و بالاخره از طریق خلیفه گری این موضوع را به ما اطلاع دادند؛ حتی فامیلی او را اشتباهاً آونسیان نوشته بودند بعد که فهمیدم او مجروح شده است خودم را به تهران رساندم.

وقتی اولین بار پسرم را دیدم تمام صورت و بدنش باندپیچی بود و امید نداشتم زنده بماند؛ حتی او را نشناختم؛ پسرم ضربه مغزی شده بود؛ بعد از مدتی که باندهای روی صورتش را باز کردند تا یک ماه ماسه هایی که از زیر پوستش بیرون می آمد را پاک می کردم. دقیقاً دو ماه شب و روز روی صندلی نشستم و مراقب روبرت بودم.

در بیمارستان مصطفی خمینی که بودیم مجروحان را به آنجا می آوردند؛ چشم، پا و دست نداشتند؛ با دیدن این مجروحان عذاب می کشیدم؛ وقتی مجروحان دیگر را می دیدم که وضعیت شان خیلی سخت تر از روبرت بود خدا را شکر می کردم.

تمام بدن و حتی سینه، گردن و پاهای روبرت ترکش خورده بود؛ یک چشم او را تخلیه کرده بودند؛ آسیب ترکش ها به تارهای صوتی باعث شده بود که او به آرامی صحبت کند. عصب دست روبرت هم آسیب دیده بود و بعد از چند سال درمان تقریباً خوب شد اما توانایی نداشت که بتواند کاری با آن انجام دهد.

بعد از مدتی که تقریباً حال پسرم بهتر شد به آلمان اعزام و برای او چشم مصنوعی گذاشتند؛ پسرم یک سال در آنجا ماند؛ در آلمان دوستان ارمنی پیدا کرده بود و او را کمک می کردند. بعد از یک سال نتوانست در آنجا طاقت بیاورد و به ایران بازگشت.

مادر اودیسیان در خصوص فرزند شهیدش می گوید: ۲۷ سال پرستار پسرم بودم و فقط می خواستم سلامتی اش را به دست بیاورد؛ احساس می کردم بعد از شهادت او زنده نمی مانم، اما خداوند کمکم کرد.

پیکر روبرت اودیسان جانباز ۷۰ درصد جنگ تحمیلی در قبرستان ارمنی ها واقع در جاده خاوران تهران به خاک سپرده شده است. روحش شاد.

گفتنی است در استان گلستان که اقوام، مذاهب و نژادهای مختلف را در خود جای داده است ، اقلیت مسیحی و ارامنه نیز زندگی می کنند.

ارامنه استان گلستان عبادتگاهی در روستای قرق گرگان نیز دارند./ ایرنا